ရာဇဝင္ထဲကအလင္းေရာင္

ေဒါက္တာေအးခ်မ္း၏ ေထာင္တြင္းအေတြ႕အႀကံဳတခ်ိဳ႕ပါလုိ႕ ရခုိင္စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ မွ်၀ီလုိက္ပါေရ။
-----------------------------------------------

စၾကာဝဠာအေၾကာင္း ေရးသားထားတဲ့ စာတစ္အုပ္ကိုဖတ္ဖူး တယ္။ သင္ယခုျမင္ေနရတဲ့ ၾကယ္ေတြဟာ အခုရွိေနတဲ့ၾကယ္ ေတြ မဟုတ္ဘူး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာက ျဖစ္တည္ခဲ့ တဲ့ၾကယ္ေတြပါတဲ့။ အလင္းႏွစ္မ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းၿပီးေတာ့မွ သင့္ထံေရာက္ လာတာပါ။ မ်က္ျမင္ကိုၾကည့္ၿပီးဝဠာျပင္မွာ အခုတည္ေနတဲ့ၾကယ္လို႔ သင္ထင္ေနတာပါ ဆိုတဲ့စကားက ဒီစာပန္းခ်ီကားကိုေရးဖို႔ အေၾကာင္းရင္းပါပဲ။

ဟုတ္တယ္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးမွာ ၾကယ္မ်ားစြာဟာ ျဖစ္တည္ေနတယ္။ ဒါေတြဟာ ပစၥဳပၸန္ကာလ မဟုတ္ေတာ့တာ ေသခ်ာတယ္။အကၽြႏ္ုပ္တို႔ ယေန႔ ျမင္ေနရတဲ့ေကာင္း ကင္ျပင္ႀကီးဟာ အတိတ္႐ုပ္ပုံကားခ်ပ္ႀကီးပါပဲ။ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ ခ်ီ တက္ခဲ့ရတဲ့သူ႔ရဲ႕ဇြဲ ပင္ကိုယ္က မခမ္းေျခာက္တဲ့ စြမ္းရည္ေတြေၾကာင့္ ယခုလို လင္း လက္ေန ေတာက္ပေနတဲ့ ၾကယ္ေတြအျဖစ္ ျမင္ၾကရတာမဟုတ္လား။

ရာဇဝင္ထဲမွာထားခဲ့လို႔မရသူေတြဟာ အတိတ္ထဲကေန ပစၥဳပၸန္အထိ ခုန္ထြက္လာလွ်ံ က်လာတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ စြမ္းရည္သတၱိေတြေၾကာင့္လို႔ဆိုရင္ မွားမယ္မထင္ဘူး။ ႏိုင္ငံသမိုင္း ရဲ႕ မိုးေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္စင္မ်ားစြာ ေတာက္ပလင္းလက္ေနပါတယ္။ ဟိုးေရွးကဆို တဲဲ့ မမီလိုက္မေတြ႔လိုက္ရတဲ့ အေနအထားအျဖစ္အပ်က္ေတြထက္ သိလိုက္္မိၾကား လိုက္ မိိတာကိုေျပာခ်င္ပါတယ္။

လက္တကမ္းက စကားေတြအျဖစ္အပ်က္ေတြထဲက ေျပာရရင္ေအာခ်ရမည့္သူေတြလဲ ရွိေနပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ေျပာခ်င္တယ္။ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အခက္ အခဲအေပၚရင္ဆိုင္ၾကပုံေတြကိုေနာက္လူေတြကိုလက္ဆင့္ကမ္းထားခဲ့ခ်င္ပါတယ္။

၁၉၉၀ေလာက္က အင္းစိန္ေထာင္ထဲေနခဲ့ဘူးသူေတြြရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ စက္တင္ဘာ ၂၅ ဆိုတာ ဖ်က္မရတဲ့ ေန႔တေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ႔ဒီေန႔ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာထဲမွာ ေအာ္ဟစ္သံၿငီးျငဴသံေတြဟာ ဆူညံေနပါတယ္။ ေအာ္ဟစ္သံေတြကို ဖုံးအုပ္ဖို႔ ေလး ဘက္ေလးတန္က ဖြင့္ထားတဲ့သီီခ်င္းသံေတြကလဲ အဲဒီတေန႔လုံးကို မင္းမူေနပါတယ္။ သူတို႔ အမွတ္မိဆုံးသီခ်င္းကေတာ့ စာဥ သီခ်င္းပါပဲ။ ဟသၤာတထြန္းရင္ရဲ႕ ၾကည္ႏူး ဘြယ္ ေတးသီခ်င္းသံနဲ႔ ကာရံ ဖုံးအုပ္ထားတဲ့ေအာက္မွာေတာ့ ထိတ္လန္႔တုန္လွဳပ္ဖြယ္ ျမင္ကြင္းကိုေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

စက္တင္ဘာ ၂၅ ကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့သူတိုင္းက မေမ့မေပ်ာက္ေျပာၾက။ ႏႈတ္မွတ္တမ္းတင္ ၾကတာ မပါမျဖစ္ကေတာ့ စာဥပါပဲ။ စာဥလို႔ဆိုလိုက္တာနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ နာက်ည္းခဲ့ရတဲ့ ေန ရက္ေတြကို ျပန္လည္ပုတ္ႏႈိးလိုက္တာပါ။ အသစ္လို ျဖစ္သြားတာာခ်ည္းပါပဲ။ ဒီစက္တင္ ဘာ ၂၅ ရဲ႕ သမိုင္းကို သိမီတကယ္ပါဝင္ခဲ့သူေတြက ဖြင့္ဟထားခဲ့ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ အ ျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဒီအတိုင္းထားခဲရင္ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြလိုပဲ တိမ္ေကာသြားမွာ ေရလမ္း ေျပာင္းသြားမွာ စိုးပါတယ္။ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာေတြကို မႁခြင္းမခ်န္ေႏွာင္းလူေတြကို ဖြင့္ဟထားခဲ့ဖို႔လိုေနပါၿပီ။ အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ သမိုင္းပုံဖ်က္မွဳေတြဆိုတာ အနာဂါတ္မ်ဳိး ဆက္သစ္ေတြဆီ အေမြဆိုးကို လက္ဆင့္ကမ္းေနတာပါ။

အခုေရးေနတဲ့စာသားေတြက စက္တင္ဘာ ၂၅ ရဲ႕သမိုင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ထိုကာလ ထိုအ ခ်ိန္က ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္မ်ားရဲ႕ သမင္လည္ျပန္စကားေတြမွာ နာက်ည္း ေတာက္ခတ္သံေတြ ကိုၾကားရသလို ကိုယ္ေကၽြးေမြးထားတဲ့ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ ေကၽြးထား တဲ့လက္ကို ျပန္ကိုက္တဲ့ကိစၥပါ။ ဒါဟာ ေက်းဇူးမသိတတ္ျခင္းကိုပုံေဖၚ ေျပာဆိုေနမွန္း ၾကား သိသူတိုင္းခံစားမိမွာပါ။ ေလးစားတန္ဘိုးထားမိတာကေတာ့ အ႐ိုက္ခံရသူတိုင္းရဲ႕ ေနာက္ဆုံးပိတ္ ေျပာတတ္တဲ့စကားကိုပါ။

ဒါကေတာ့ သူတို႔ ေက်ာနဲ႔ ရင္းလိုက္ၾကတယ္တဲ့။ ေနာက္ေလးစားတာတခုက အနိ႒ာ႐ံု ကို ရယ္ေမာဟားတိုက္တဲဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕႔ စိတ္ဓာတ္ကိုပါ။ ေက်းဇူးသိတတ္သူတခ်ဳိ႕ တ ေလရဲ႕ လုပ္ရပ္ၾကျပန္ေတာ့လဲ ၾကားရသူေတြစိတ္ခ်မ္းသာစရာပါ။ ဆရာေဒါက္တာ ေအး ခ်မ္း ေျပာျပဘူးတဲ့သူ႔ကိုယ္ေတြ႔ေလးကေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာပါ။ သူ႔ကိုလာေခၚတဲ့သူက သူနဲ႔ တတန္းတည္းသူငယ္ခ်င္း။ သူကေထာင္မွဴး ကုိယ္ကအက်ဥ္းသားျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ နာမည္ကိုပါ ဆရာကမၾကာခဏ ေျပာျပလို႔ အလြတ္ရေနပါတယ္။ ေထာင္မွဴးအမည္က ျပံဳးခ်ဳိ။ နာမည္ေလးကလွပါေပ႔၊ နာမည္နဲ႔ စိတ္နဲ႔ကေတာ့ တျခားစီျဖစ္ေနတာပါ။

သူ႔မွာသူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အသိစိတ္ကေတာ့ ရွိခ်င္ရွိမွာပါ။

“သူငယ္ခ်င္းထြက္မယ္”

ဒီလိုေခၚၿပီး အခန္းအျပင္ကိုေခၚထုတ္ေပမယ့္

“လက္ထိပ္ခတ္မယ္”

စကားသံနဲ႔အတူ ဆရာကို ေခါင္းစြပ္စြပ္လိုက္ေတာ့တာပါတဲ့။

သူငယ္ခ်င္းမို႔ျပလိုက္တဲ့ လက္စြမ္းကို ဆရာေတာ္ေတာ္ခံလိုက္ရတယ္။ တကိုယ္လုံးေန ရာလပ္မရွိလို႔ ဆိုရမယ္။ သူ႔ေဘးမွာလဲ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားစြာတို႔ရဲ႕ ၿငီးျငဴသံေတြကို ဆရာၾကားေနရတယ္တဲ့။ အသားနဲ႔ ဂန္းပိုက္ထိတဲ့အသံ၊ နာက်င္လို႔ ေအာ္ျမည္သေတြ က ဆူညံေနတယ္။ လူေပါင္းမ်ားစြာကို လက္ထိပ္ခတ္ေခါင္းစြပ္ၿပီး႐ိုက္ရဲတဲ့ သတၱိရွင္ေတြ ကေတာ့ အံ့ၾသေလာက္ပါေပတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကံၾကမၼာက ဘယ္သေဘာနဲ႔ ဆရာထံေရာက္လာတယ္မသိ။ အသံတသံကို ဆရာၾကားလိုက္ရတယ္တဲ့။

“ဟိုတိုက္ကလူႀကီးလားဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုရစ္ထားတာ ပညာေပးရမယ္ ေပး ကၽြန္ေတာ့္ ကို”

ဆရာ့သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းေနေဖာ္ႀကီးက သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီးကို လက္ ေဆာင္ေတြတနင့္တပိုးေပးၿပီး သူ႔လိုအစြမ္းရွိမည္ထင္သူကို လက္လႊဲသြားတယ္။ အခုလူ ေရာက္လာတာဟာ ဆရာ့အတြက္ စက္တင္ဘာ ၂၅ ရက္ အေၾကာင္းေတြကိုေျပာတိုင္း မပါမျဖစ္ပါရမယ့္ အျဖစ္အပ်က္တခု ျဖစ္သြားရတယ္။

“ဆရာ ဘာမွေၾကာက္မေနနဲ႔ က်ေနာ္ရွိတယ္”

ဒီလိုေျပာတဲ့ဝန္ထမ္းက တသက္လုံးအမွတ္ရစရာေတြ ေပးသြားခဲ့တယ္။ အျခားေနရာ က႐ိုက္ၿပီးလာၾကတဲ့သူေတြက လက္စြမ္းျပခ်င္တဲ့စကားသံေတြနဲ႔ ေျပာဆိုလာတဲ့အခါ သူက အကာအကြယ္ေပးခဲ့တယ္။

“ငါ႐ိုက္လို႔ခဏ နားေနတာ ဆက္႐ုိက္ဦးမွာ”

ေရာက္္လာတဲ့၀န္ထမ္းမ်ားကို ဆရာဆီမလာရန္ သူကအကာအကြယ္ေပးတယ္။ ဒီ၀န္ ထမ္းအကာအကြယ္နဲ႔ ဆရာ့ေက်ာေပၚ ဒုတ္ခ်က္ေတြ မက်ေရာက္ေတာ့ဘူး။ (ဆရာ့ သူ ငယ္ခ်င္း ၿပံဳးခ်ဳိမွာ ေနာင္အခါ ေထာင္ပိုင္ႀကီးအဆင္႔အထိျဖစ္ၿပီး ကေလးရဲဘက္စခန္း တခု၌ မိမိကိုယ္ကို သတ္ေသသြားသည္)

စက္တင္ဘာ၂၅ ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသူတို႔၏ ေျပာစကားမွာ ၾကားရသူတို႔၏ ေက်ာကုန္းႏွင့္ ရင္ဘတ္ထဲအထိ ဒဏ္ရာတို႔က က်ေရာက္ လာတယ္။ စအ႐ိုက္ခံစက ေယာက္က်ားပဲ အံႀကိတ္ခံမယ္ဟု စဥ္းစားထားတာပါ။ ဆယ္ခ်က္ေလာက္အထိေတာ့ သိေနေသးတယ္။ ေနာက္အသားက လံုး၀မနာေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဒုတ္က်မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ ဘာမွကို မသိေတာ့ဘူး။ သတိရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ တေယာက္တည္း ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ကာလက ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး အခန္းထဲ ဆဲြသြင္းထားသည္မသိ တကိုယ္လံုး နာက်င္ေနတာႏွင့္ ေသြးေတြအလိမ္းလိမ္း ေပက်ံေနတဲ့ အ၀တ္အစားေတြကို ပထမဦး ဆံုး သတိထားမိလိုက္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကိုဂ်င္မီ မၾကာခဏ ေျပာဖူးတဲ့ စကားတခြန္း ကို မွတ္မိေနေသးတယ္။ သူ႔ကို႐ိုက္ေတာ့ အံႀကိတ္ၿပီးေတာ့ ငါေတာ့ ဗို္လ္ခ်ဳပ္စိတ္ဓာတ္ နဲ႔ ခံၾကည့္လိုက္မယ္ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ တခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္ ေနာက္အခ်က္ေပါင္းမ်ားလာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ သတၱိေတြနဲ႔ ခုခံထားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္မွာ ဒဏ္ရာေတြ စြန္းထင္းကုန္တယ္တဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္က ဒုခ်ဳပ္ အုန္းဟန္ကို နင္ပဲ ငဆျပန္လွန္ေျပာဆိုတဲ့ ဗိုလ္ႀကီး စိုင္း၀င္းေက်ာ္ရဲ႕ သတၱိေျပာင္တဲ့ တုန္႔ျပန္မႈကို ေနာက္လူေတြေျပာမဆံုးဘူး။ ေနာက္ျပစ္ဒဏ္ေပးမယ္ဆို တာ သိသိနဲ႔ အဲဒီဒုခ်ဳပ္ အုန္းဟန္ကိုပဲ ရဲ၀႔႔ံစြာ ရင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာ ေရႊ ဘုန္းလူ (တာရာမင္းေ၀) ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ့ ႏွစ္ဆယ္႔ငါးစက္တင္ဘာထဲ မပါ မျဖစ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြပဲေနမယ္။

အင္းစိန္တေထာင္လံုး ငရဲပြက္တဲ့ေန႔မွာ အျပင္ေလာက က လူေတြကေတာ့ စာဥသီခ်င္း သံ တညံညံနဲ႔ ေထာင္ထဲလူေတြ အၿငိမ့္သားျဖစ္ေနၿပီလို႔ ထင္မွာ တကယ္ကေတာ့ ရာစု ႏွစ္မ်ားစြာ လူသားဂုဏ္သိကၡာေတြကို ေျပာဆိုၾကတဲ့အခါ ဂုဏ္သိကၡာ အဖ်က္ဆီး ခံရမႈ ရဲ႕ လက္သည္ေတြကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာတင္မ်ဳိး၀င္းကို ၂ တိုက္က ရဲေဘာ္ေတြက ေျပာမဆံုးေအာင္ရွိၾကတယ္။ ဒဏ္ ရာဗလပြနဲ႔ ဆရာ့ကိုဆြဲၿပီး တိုက္ထဲလွည္႔ပတ္ျပတာဟာ လူတေယာက္ဂုဏ္ သိကၡာမဲ့ ေအာင္ အရွက္ရေအာင္ ျပစ္ဒဏ္ေပးတာပဲ မဟုတ္လား။

အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ မင္းတို႔ေလးစားရတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးကိုေတာင္ ငါ တို႔က ႏွိပ္ကြပ္ျပလိုက္ၿပီ။ မင္းတို႔လည္း သေဘာေပါက္ထားလို႔ ဒီလို မက္ေဆ႔ခ်္မ်ဳိးေပး ခ်င္တာထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမင္ရသူအေပါင္းကေတာ့ ငါတို႔ဆရာကို ႏွိပ္စက္ေနပါလား တရားမႈလံုး၀မရွိဘူးဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ဒီအာဏာရွင္ေတြအေပၚ ျမင္တဲ့အျမင္၊ ထားတဲ့ စိတ္ ဓာတ္ေတြက မာသထက္မာ၊ ခိုင္သထက္ ခိုင္လာသူခ်ည္းပဲ။

အဲဒီတုန္းက သူတို႔ေတြကိုုခ်က္ျခင္းေနရာေတြ ေျပာင္းပစ္လိုက္တယ္။ ေနရာေျပာင္းတာ က အင္းစိန္ေထာင္ဝန္းထဲတင္ ေရႊ႕လိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ကိုသရက္ တခ်ဳိ႕ကို သာယာဝတီ ေန႔ခ်င္းေရြ႕ပစ္တာပါ။ အေရႊ႕ခံရသူေတြဟာ အိမ္နဲ႔ရက္ေပါင္မ်ားစြာ ၾကာ တဲ့အထိ မေတြ႔ၾကရပါဘူး။ တေနကုန္ လက္စြမ္းျပခံထားရတဲ့ တကိုယ္လုံးက ဒဏ္ရာ ေတြကို ဘယ္သူကမွ ေဆးမကုေပးပါဘူး။
တခါက စကား၀ိုင္းတ၀ိုင္းမွာ ဆရာေအးခ်မ္းေျပာေနတာကို အမွတ္ရလိုက္တယ္။ အိႏၵိ ယ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မိုရာဂ်ီေဒဆိုင္းဟာ သြားေလရာမွာ ေၾကးအိုးေလးတလံုး အၿမဲပါတယ္။ ေျပာင္လက္ေနတဲ့ အဲဒီေၾကးအိုးဟာ သူ႔ရဲ႕ ေဆးခြက္ပါပဲ။ ေဆးကေတာ့ တျခားက ရွာ တာမဟုတ္၊ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က စြန္႔ပစ္တဲ့ ယူးရီးယားဓာတ္ႂကြယ္၀တဲ့ ေသာက္သံုးေရဟာ သူ႔ရဲ႕ ေဆးပါပဲ။ အဲဒီေဆးရဲ႕ အစြမ္းထက္ပံုေတြကိုလည္း အိႏၵိယေဆးက်မ္းေတြမွာ ညႊန္း ထားတယ္ဆိုပဲ။ ဒဏ္ရာမ်ားစြာကို သက္သာေစတဲ့ ေဆးဆိုတဲ့ စကားကိုေတာင္ ဆရာ ေျပာေနတယ္ထင္တယ္။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ပစ္ထား တုန္းက ဆရာတို႔အဖြဲ႔ေတြ အိႏၵိယ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ႕ ေဆးနဲ႔မ်ား ဒဏ္ရာေတြကို ကုသခဲ့ၾက သလားမသိဘူး။

ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာေတာ့ စက္တင္ဘာ ၂၅ ရက္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့သူတိုင္းရဲ႕ စကား သံေတြထဲမွာ ဒဏ္ရာေတြကို ေမ႔ထားလိုက္တယ္။ ေသာကေတြကို ရယ္ေမာပစ္တယ္။ ငါတို႔ဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ ေပးဆပ္ေနၾကတာဆိုတဲ့ အေတြးေတြက သူတို႔ဒဏ္ရာေတြ ကို ေပ်ာက္ကင္းေစတယ္။ စိတ္ထဲက ထြက္ေနတဲ့ေသြးေတြကို တိတ္သြားေစတယ္။ မ ျဖစ္မေန ေက်ာ္ျဖတ္ရမဲ႔ ခရီးတခုကို ငါတို႔ ေက်ာ္ျဖတ္ေနပါလားလို႔ ခံယူသူေတြခ်ည္းကို သာ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ သူတို႔ေတြကို မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အတိတ္ဆိုတာ ၿပီးသြားတဲ့ အရာပါ။

ဒါေပမဲ႔ အတိတ္ထဲမွာပဲ ေခ်ာင္ထိုးထားခဲ့ရမဲ႔ အျဖစ္အပ်က္မ်ားစြာဟာလည္း ရွိေနမွာပါ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အတိတ္ထဲမွာ ထားခဲ့လို႔မရတဲ့ ရာဇ၀င္ထဲမွာ ေသာ့ခတ္သိမ္းထားခဲ့လို႔ မရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မ်ားစြာဟာလည္း ရွိေနမွာပါ။ အတိတ္က သူတို႔ေတြ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရ၊ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရ ၊ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာေတြရဲ႕ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြဟာ ေနာက္လူေတြ ကို အားက်စရာ၊ အတုယူစရာ၊ အေမြေတြေပးေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ မ်ားစြာဟာ လည္း ရွိေနမွာပါ။ ဒီထဲမွာ ေထာင္ထဲက စက္တင္ဘာ ၂၅ သမိုင္းရဲ႕ အံႀကိတ္သံ၊ ေတာက္ေခါက္သံေတြ၊ စာဥသီခ်င္းသံေတြနဲ႔ ပြက္ေလာ႐ိုက္ေနတဲ့ ေန႔ရက္တရက္က ေတာ့ ေသာ့ခေလာက္အထပ္ထပ္ႏွင္႔ လူေတြမသိေအာင္ ဖံုးအုပ္ထားေပမဲ႔ လွ်ံက်လာပြင္႔ ထြက္လာမယ့္ ရာဇ၀င္ထဲက သတၱိခဲေတြရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အရွင္ဇ၀န

ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း